Nu ja het begin komt er aan ik ben weer enigzins terug met beide zere benen in het land der levenden.
Na een hele lange pijnlijke misselijke nare donkere week begin ik weer te leven.
Ben gestopt met pijnstilling dit gaat net mijn vingers zijn nog niet in orde mijn tenen blauw en pijnlijk ik heb wat nare wonden op plaatsen verder niet te benoemen, mijn darmen en maag functioneren gelukkig weer enigzins heb nu wel een ontsteking aan mijn oog nogal pijnlijk maar conditie, ha, ha is 0 komma 0 ik haal de overkant van het pleintje voor daarna lig ik op apegapen. Ik lig nog wel veel op bed nou ja veel 's-middags en ik haal soms 21.00 uur niet zo hondsmoe ben ik. En eergisteren was ik opeens 's-avonds doodziek, grieperig maar dat zijn de naweeen. Alles smaakt nog naar niets of walgelijk vies heb gisteren voor het eerst wat vlees geprobeerd niet echt lekker, maar mijn mond is nog stuk dus eten gaat minder soepel en het gezicht veranderd weer langzaam in een rotslandschap maar gelukkig is dit alles tijdelijk.
Ik begin langzaam en voorzichtig naar donderdag uit te kijken dan gaan we immers weg. Ik heb een beatycase bij me voor alle pillen, drankjes en aanverwant medisch gereedschap.
Henk zei vanmorgen dat hij wel een beetje van mijn schampoo hi, hi gebruikt niet in de gaten hebbende dat ik geen haar heb en er vast wel schampoo ligt in het hotel.
Ik hoop wel dat ik meer kan dan nu ik ben van alles wat ik doe zo doodmoe, douchen, traplopen, en ga zo maar door.
Ik hoop nu een van mijn donkerste en moeilijkste periode in mijn leven af te sluiten.
Soms is je eigen lichaam vreemd
en voel je je in de steek gelaten
elke vezel voelt anders
Soms is ieder stap een uitdaging
en moet je vechten
voor wat eerst zo vanzelf sprekend was
Soms is de verandering dichtbij
en voel je je zo verloren
wordt je ooit nog beter.....
Soms is er hoop
en hoop doet leven
maakt je sterk en moedig...genoeg om door te gaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten