Snik

Gelukkig slaat de antibiotica aan maar ik slik nog allerlei medicijnen voor mijn longetjes ben net de nieuwe kous aan wezen meten en die wordt een klasse meer druk en het handschoentje heeft nu ook vingers ook met zwaardere druk morgen krijg ik weer nieuwe zooltjes en ik ben zoooooooooo moe en nu toch enigzins verdrietig ik kan het blijkbaar allemaal niet meer verwerken,(heb geen tijd alles volgt elkaar te snel op) de pijn in mijn rug en schouder en dan die longontsteking die erg langzaam overgaat ik wist dat ik door de chemo kwetsbaar was en dan ook het alleen zijn Henk is uiteraard veel in de hospice buiten zijn werk om dus alleen met eten even thuis en in de avond ook veel weg naar moe of zijn werk inhalen en ik ga nog heel vroeg naar bed en dan natuurlijk de situatie met moe die nu in een hospice ligt.
Maandag hebben ze uren op de ambulance moeten wachten voor het vervoer naar de hospice en ik heb zaterdag ondanks alles toch even wat spulletjes op haar nieuwe kamer neergezet dan stond er iets bekends heb ik voor mijn moeder ook gedaan, dik aangekleed natuurlijk.
Kortom gezegd Ik ben alles zat en zou het liefst willen vluchten maar ach daar schiet je niets mee op ik neem mijn ziekte en alle ongemakken gewoon mee ik wil weer zorgeloos kunnen leven zonder pijn en dikke arm en al die consulten bij artsen, fysiotherapeuten en andere instanties en alle andere bij/nawerkingen van de kanker en echt ik ben blij dat ik nog leef en er vroeg bij was maar soms wordt alles te veel zoals nu.

Trein weer ontspoort

Dachten we ons leven weer op te pakken nee voor ons zit dat er dus niet in we blijven in de negatieve spiraal zitten een paar weken geleden werden we door de zorg van moe gebeld of wij haar brood enz konden klaar maken was hun werk niet en ze was ziek nu wonen wij niet in dezelfde plaats plus dat we niet ieder moment er bij kunnen zijn we werken en Henk heeft al jaren veel verlof opgenomen voor zorg maar er toch maar elke dag even naar toe. Enfin het is geresulteerd in ziekenhuis opname en de leverecho laat uitzaaiingen zien bij haar maar vanwege haar conditie cq ernstige ondervoeding at en dronk al tijden niets of minimaal geen vervolgtraject wordt ze nog zieker van nu is het afwachten het gaat volgens de oncoloog erg langzaam dus wij vrezen voor onze geboekte reis dit is niet egoistisch bedoeld maar we zijn de laatste 6 jaar nooit rustig weg geweest En hebben ook al een paar keer moeten annuleren eerst met mijn moeder die lang slecht lag En van het ziekenhuis naar het verpeeghuizen hopte en toen ik er gelijk na het overlijden van mijn moe ze was amper begraven toen ik uitgezaaide borstkanker kreeg daarna gelijk schoonmoe en natuurlijk de spannende tijd afgelopen jaar dat men weer uitzaaiingen vreesde bij mij en het getob met mijn wervels/ bekken en vlak de verwerking niet uit zoveel bij/nawerking van de chemo en bestraling en het besef ernstig ziek te zijn geweest maar goed we mogen gelukkig verder. Nu worden er stappen ondernomen voor opname in een verpleeghuis is natuurlijk niet zo leuk voor haar, Maar gisteren hadden ze weer een gesprek en de arts vond ook dat ze niet voor zichzelf kan zorgen. Henk gaat morgen met haar praten over hoe ze het voor haar ziet het einde van haar leven en wat haar wensen zijn ik mag niet mee want ik ben ziek en net werd Henk gebeld door het ziekenhuis dat ze verhuisd naar de palliatieve afdeling van een verpleeghuis dus gaat hij vandaag al met haar praten.
Of dat nog niet genoeg is ben ik ziek thuis was al weken af en aan verkouden, grieperig enz. Nu was ik het weekend zo ziek hoge koorts , vreselijke keelpijn en niet kunnen praten(lekker rustig) en benauwd pijn in mijn longen die zijn al beschadigd door de bestraling en zaten nu vol en verschrikkelijk moe gisteren is de huisarts geweest en ik heb een flinke longontsteking en een keelontsteking door heftig verwaarloosde verkoudheid en maar door blijven lopen en ik ben kwetsbaar nog steeds dus voor infecties een cadautje van de chemo. Ik heb dus weer een hoeveelheid medicijnen erbij en moet binnen blijven ws slaat bij mij de antibiotica niet in een keer aan zei de arts door de tumorremmers die ik ook slik dus moet ik hierna nog een kuur mijn ene long aan de bestraalde kant doet giga pijn en benauwd dat ik het heb ik hoest me een ongeluk en met mijn lymfeoedeem gaat het de verkeerde kant op mijn arm wordt langzaam dikker maar ook harder en dat is niet goed dus moet ik weer andere nieuwe kousen aan laten meten nog dikkere en stevigere en weer steeds naar de fysio heb nu ook last van de arm en aan de pijn door de artrose en botontkalking ben ik inmiddels gewend is af en toe gelukkig weg ach zo blijven we lekker van de straat zullen we maar zeggen mijn vader zei altijd ik mag niet mopperen ook toen hij er slecht aan toe was nu ik ook niet en een lichtpunt ik heb door de zooltjes geen last meer van mijn hielspoor.
We gaan dus weer een moeilijke periode tegemoet en mijn rugzak zit vol loopt nu al over ik krijg geen tijd om mijn leven weer op de rails te krijgen de sneltrein blijft maar doordenderen en mijn lieve zorgzame man blijft nu maar heen en weer rennen tussen het ziekenhuis en mijn ziekbedje ook voor hem is het allemaal te veel