Zoals je ziet heb ik al een tijdje een andere layout de oude dateerde nog uit de tijd van onze sjouwtocht door heet India tijd voor een frisse blik dacht ik zo.
Onze tuin is weer dicht achter het huis het gat opgevuld maar wel wat gezakt, nog niets van de electriciën gehoord maar we weten waar de stroomuitval telkens vandaan komt hij heeft weer een doos met draden aan de schutting gamaakt zonder het in hars te gieten is nu al de tweede of derde keer een kleuter weet dat daar vocht in komt en electriciteit en water niet samen gaan we vonden de doos verstopt achter planten nu had hij dat al een paar keer geflikt hoe goed ben je dan in je werk?
Ook liggen er terras tegels los en staptegels omdat hij nogal hardhandig alles had losgerukt en enige planten heeft vertrapt nu genoeg hierover wij zitten ermee hij niet.
Elke dag de gang naar de bestraling wordt ik zat maar ik ben nu op de helft en ik voel de chemo langzaam uit mijn lichaam verdwijnen raar maar waar Henk zegt dat ik met muizenstapjes vooruit ga nu dat is ook zo ik wil sneller dan ik kan maar kom al verder dan een week geleden.
Mijn maag is nog steeds een drama hoewel het soms meevalt, ik heb wel erg veel pijn in mijn voetgewrichten en handen, zo stijf als een plank (lijk wel 90 jaar oud) en nog steeds dikke enkels en lymfeoedeem arm maar daar kan ik mee leren leven zal ook wel moeten vrees ik.
Mijn haar groeit lustig door en ik geloof dat mijn nagels wat gezonder gaan groeien zonder los te laten. Kortom we gaan de goede kant op maar zijn er nog lange niet het vergt veel tijd om mijn conditie weer op te bouwen bij de fysiotherapie die pas mag starten na de bestralingen daar heb ik wel wat last van is extreem gevoelig verbrand en gaat ontvellen maar ach als dat het ergste is, morgen moet ik weer naar de radioloog na de bestraling kijken wat hij heeft mee te delen.
Ik wil dit jullie niet onthouden heb iets gelezen wat weergeeft hoe ik de afgelopen zeven maanden heb beleefd.
Verdriet is als de golven
van een verradelijke zee
Soms, als je denkt te kunnen zwemmen
sleept weer een golf je mee
Er zijn wel betere momenten
dan denk je: ik heb weer kracht
je moet toch verder leven?
Maar dan voel je weer die macht
die radeloosheid heet
Die trekt je in een diepte
waarvan geen ander weet
Want zij die naast je leven
zien slechts wat zij zelf wensen
Dat je doorzwemt en 't wel redt
als de meeste andere mensen
Verdriet is als de golven
van een verradelijke zee
Vaak wil ik niet meer zwemmen
maar het sleept me net niet mee
Kitty
Geen opmerkingen:
Een reactie posten